TLDR; Napatunayan ang pag-ibig at biyaya ng Diyos
Pinalaki ako bilang isang born-again na Kristiyano, naniniwalang ang mundo ay sumasalamin sa mga pagpapahalagang pinakamahalaga sa akin—pagmamahal, pag-aaruga, pagtanggap, at malalim na paggalang sa Diyos. Ngunit nagbago ang aking pananaw nang masilayan ko ang madidilim na bahagi ng buhay. Inakala ko na upang maunawaan at makipag-ugnayan sa mundo, kailangan kong maging katulad ng mga taong namuhay nang iba sa itinuro sa akin.
Ang ganitong pag-iisip ay naglayo sa akin sa landas ng Kristiyanismo. Hinanap ko ang karunungan ng mundo, naghahanap ng mga kasagutan at kasiyahan sa mga lugar na malayo sa Diyos. Naligaw ako nang husto hanggang sa tuluyan kong nawala ang liwanag Niya at nahirapan akong makahanap ng daan pabalik.
Sa aking desperasyon na muling makabalik sa Diyos, nagmakaawa ako sa Kanya na iparamdam muli ang Kanyang presensya at pag-ibig sa akin. Sa panahon ng paghahanap na ito, nagawa ko ang isang pagkakamaling nagbago ng aking buhay—nabuntis ako nang hindi kasal. Upang lalong maging mas mahirap, iniwan ako ng aking kasintahan noon, at ang buong mundo ay nabalot ng kawalan ng katiyakan dahil sa lockdown ng pandemya.
Sa mga madidilim na sandaling iyon, naisip kong wakasan ang aking pagbubuntis, mahigpit na kumakapit sa buhay na inakala kong para sa akin—isang buhay ng kalayaan at tagumpay sa karera. Naniniwala ako na tapos na ang aking mga pangarap, at hindi ko na maaabot ang aking mga layunin. Ngunit sa gitna ng aking pagdurusa, lumapit ako sa Diyos, taimtim na nanalangin para sa Kanyang gabay. Sa kaibuturan ng aking puso, alam kong minsan akong nagdasal para sa isang anak, matapos maniwalang higit sa isang dekada na ako ay baog.
Labis akong natakot na maging isang ina—ito ay isang hindi pamilyar at nakakatakot na landas. Maingat kong pinlano ang aking karera, may mga pangarap na lumipat sa ibang bansa, at mga pag-asa na magpakasal. Ngunit ang mga pangarap na ito ay natakpan ng takot. Ang aking kasintahan noon ay nagpakita ng kawalan ng kahandaan at katatagan, na nagdulot ng labis na pag-aalala sa aking hinaharap. Nag-alala ako para sa aking karera, nagtatanong kung kaya ko bang suportahan ang aking anak, at nagduda sa aking kakayahan na maging isang mabuting ina.
Sa katahimikan ng aking kaluluwa, nakatagpo ko ang Diyos. Binigyan Niya ako ng lakas ng loob na yakapin ang aking pagbubuntis, kahit na nakakatakot ang posibilidad na maging isang solong ina. Tiniyak ng Diyos sa akin na Siya ay laging kasama ko, na hindi Niya ako iiwan—kahit na ang mga taong inaasahan kong susuporta ay nawala. Natagpuan ko ang talata sa Deuteronomio 31:6 na nagsasabing, "Magpakatatag ka at lakasan mo ang iyong loob. Huwag kang matakot o mangamba dahil sa kanila, sapagkat ang Panginoon na iyong Diyos ay kasama mo; hindi ka Niya iiwan o pababayaan man." Sa kabila ng aking takot, sumunod ako, nagtitiwala na ang mga plano Niya ay mas maganda kaysa sa aking sariling plano. Naramdaman ko ang Kanyang pagmamahal sa pamamagitan ng suporta ng aking mga kaibigan at pinsan na naunang naging mga ina. Kahit na umiiyak ako araw-araw at pakiramdam na nag-iisa sa maraming pagkakataon, pinalibutan ako ng Diyos ng Kanyang presensya. Ang aking Ate Edz at mga kaibigan sa kolehiyo, sa pamamagitan ng mga mensahe online, ay naging lifeline ko. Sa aking pagkawasak, naramdaman ko ang kalapitan ng Diyos, tulad ng sinasabi sa Awit 34:18, "Ang Panginoon ay malapit sa mga may pusong wasak at inililigtas ang mga nawalan ng pag-asa," at sa pamamagitan ng kanilang pagmamahal, natagpuan ko ang lakas na muling tumayo.
Kitang-kita ang biyaya ng Diyos sa panahong ito habang patuloy na nagngangalit ang pandemya at nakatira ako sa isang bahay na may halos 20 tao. Ang pagsilang ng aking anak na si Lukas ay ang aking pangalawang himala—isang patunay sa hindi matitinag na biyaya at pagpapatawad ng Diyos. Sa kabila ng mga komplikasyon, kabilang na ang pagkakabalot ni Lukas sa kanyang pusod, siya ay ligtas na isinilang. Sa kanyang pagdating sa mundo, napagtanto ko ang lalim ng pag-ibig ng Diyos at ang Kanyang walang hanggang paghahabol sa akin.
Mas lubos kong naunawaan ang pag-ibig ng Diyos nang ako ay naging isang magulang. Napagtanto ko na ito ang sagot ng Diyos sa aking mga panalangin at pagnanais na maramdaman muli ang Kanyang pag-ibig sa aking buhay. Natuklasan ko na ang aking mga takot ay sinalubong ng pagmamahal at katiyakan, at nalutas sa pamamagitan ng isang simpleng pagsunod sa Diyos. Tunay nga, mas marami ang magagawa ng Diyos sa iyong pagsuko sa Kanya kaysa sa lahat ng iyong kontrol. Ang mga taong inakala kong hindi ako karapat-dapat ay tinubos ng kahanga-hangang biyaya ng Diyos. Ipinakita Niya sa akin na ang Kanyang pag-ibig ay walang hangganan, at sa Kanyang pagpapatawad, natagpuan ko ang bagong buhay. Ngayon, nakatayo ako bilang isang patotoo sa Kanyang awa, alam na kahit noong pakiramdam ko'y nawawala ako, hindi Niya kailanman inalis ang Kanyang pagkalinga sa akin.
Sa ngayon, ako ay isang solong ina na yakap ng aking Kristiyanong komunidad, sinusuportahan sa mga paraang hindi ko kailanman naisip. Hindi na ako nag-iisa ngayon. Ang aking karera ay umangat din nang higit pa sa kung nasaan ako noong 2020, at ngayon ay kaya kong suportahan ang aking anak at pagpalain ang aking mga magulang bilang pangunahing tagapagtaguyod ng pamilya kahit bilang isang solong magulang (oh diba, thank You Lord talaga!). Madalas pa nga, nakakayanan naming mag-ipon. Ang aking anak na si Lukas ay lumalaki na may pusong puno ng pananampalataya, palaging binabanggit si Jesus at sinasabing, “Si Jesus ang nagbigay ng toy ko, Mama,” at “Mama, ang gatas galing kay Jesus.”
Habang mahaba pa ang paglalakbay na nasa harap ko, dala ko sa aking puso ang katiyakan kung paano nagpakita ang Diyos para sa akin, iniligtas ako, at ginabayan ako sa bawat hamon. Hindi pa tapos ang laban, ngunit alam ko na ngayon na ang laban ay sa Diyos. Haharapin ko ang bawat araw na may bagong pananampalataya, nagtitiwala na patuloy Siyang magbibigay, magpoprotekta, at gagabay sa akin. Anuman ang naghihintay sa hinaharap, kumpiyansa ako na hindi ako nag-iisa—kasama ko ang Diyos, at ang mga plano Niya ay mas dakila kaysa sa anumang maaari kong isipin.
Walang hanggan ang mga posibilidad kung saan ka dadalhin ng katapatan ng Diyos!
Ako nga pala si Clarissa—dating nawawala pero ngayon ay natagpuan na—at ito ang aking anak na si Lukas, ngayon at magpakailanman ay yakap ng walang hanggang pag-ibig at biyaya ng Diyos.
Lahat ng papuri, pagmamahal, karangalan, kapangyarihan, at kaluwalhatian ay sa Diyos!
Maraming salamat sa paglalaan ng oras para basahin ito. 🙏🏻
